چرا ناراحتی ؟

روزی سقراط ، حکیم معروف یونانی  

مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثر است  

علت ناراحتیش را جویا شد

پاسخ داد   :

در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم سلام کردم جواب نداد  

و با بی اعتنایی و خودخواهی گذ شت و رفت  

و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم                                       

سقراط گفت : چرا رنجیدی؟

مرد با تعجب گفت : خب معلوم است، چنین رفتاری   ناراحت کننده است. 

سقراط پرسید : اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و  

از درد و بیماری  به خود می پیچد،  

آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟

مرد گفت : مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم   

 آدم که از بیمار بودن کسی دلخور  نمی شود.

سقراط پرسید : به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟  

مرد جواب داد : احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم  

طبیب یا دارویی به او برسانم.

سقراط گفت : همه ی این کارها را به خاطر آن می کردی که 

 او را بیمار می دانستی ؛  

آیا انسان تنها جسمش بیمار می شود؟   

و آیا کسی که رفتارش نادرست است روانش بیمار نیست؟   

اگر کسی فکر و روانش سالم باشد؛ هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟ 

بیماری فکر و روان نامش "غفلت" است  

و باید به جای دلخوری و رنجش ،نسبت به کسی که بدی می کند  

و غافل است دل سوزاند و کمک کرد و به او 

 طبیب روح و داروی جان رساند.

پس از دست هیچکس دلخور مشو و کینه به دل مگیر 

 و آرامش خود را هرگز از دست مده   

و بدان که هر وقت کسی بدی می کند  

در آن لحظه بیمار است.