ای دوست

گفتم : که روی خوبت ، از من چرا نهان است

گفتا : تو خود حجابی ، ورنه رخم عیان است

گفتم : که از که پرسم ، جانا نشان کویت ؟

گفتا : نشان چه پرسی ، آن کوی بی نشان است 

گفتم : مرا غم تو خوشتر ز شادمانی

گفتا : که در ره ما ، غم نیز شادمان است 

گفتم : که سوخت جانم ، از آتش نهانم

گفتا : آنکه سوخت او را ، کی ناله یا فغان است 

گفتم : فراق تا کی ؟ گفتا : که تا تو هستی

گفتم نفس همین است ؟ گفتا : سخن همان است 

گفتم : که حاجتی هست ، گفتا : بخواه از ما

 گفتم : غمم بیفزا ، گفتا که رایگان است 

گفتم : زفیض بپذیر ، این نیمه جان که دارد

گفتا : نگاه دارش ، غم خانه تو جان است